|
Muziek door Nadine uitgekozen:
Volumia - Door de ramen
Gedichten van Nadine
Nadine
is precies twee maanden na Marly geboren nl. op 21-12-1990
Vanaf de wieg zijn ze samen metJeanne [geboren op 17-11-1990]
altijd vriendinnen geweest.
Vanaf hun vijfde jaar hebben ze samen op voetbal gezeten.
Op de basisschool zaten ze altijd bij elkaar in de klas.
Op het voortgezet gingen naar verschillende klassen en moesten ze apart
op de fiets [12km] naar school.
Maar als ze dezelfde uren hadden spraken ze met elkaar af om samen te gaan.
Op het voortgezet hebben ze met z'n drieën twee keer met de mini-triatlon,
dus zwemmen, fietsen en lopen,
meegedaan.
Al met al dus zeer sportieve meiden.
Onderstaande gedichten heeft Nadine geschreven
Het licht
De tranen rollen langzaam van mijn gezicht
op deze donkere weg zie ik maar geen licht
Het was er wel maar opeens was het kwijt
en toen kwam deze verschrikkelijke tijd
We verloren een vriendin gedoofd werd het licht
Elke minuut zie ik haar gezicht
Ze stroomt door ons bloed is in ons hart en in ons hoofd
we blijven van haar houden ook al is het licht gedoofd
De trap
Ik wou dat ik een trap had
een hele grote trap
die naar de hemel toeging
en ik betrad hem stap voor stap
Dan klom ik naar jou toe
en hield ik je stevig vast
ik zou je nooit meer laten gaan
want jij bent degene die bij me past
Maar dan komt toch dat vreselijke afscheid
want ik moet weer naar benee
maar voordat ik ga zeg ik je één ding
ik draag je voor altijd met me mee
Voor altijd samen.
Met mijn ogen open of met mijn ogen dicht
je bent voor altijd uit het zicht
Weg….
Maar in mijn hart zal je blijven bestaan
en mijn hele leven met me mee gaan
het liefste engeltje ben jij, daarboven
waar ik altijd in zal geloven
jij zult op me wachten
dat zal bij mij de pijn verzachten
maar eerst moet ik mijn tijd hier afmaken
en zul jij over mij moeten waken
ik wacht en ik wacht…
Dan is mijn tijd gekomen
waar we al die jaren al van dromen
Eindelijk zal ik je weer ontmoeten
en je met al mijn liefde begroeten
dan zullen we weer voor altijd samen zijn
Voor altijd
Voor altijd zonder Marly
voor altijd zonder jou
Voor altijd zonder mijn vriendin
dus voor altijd in de rouw
De pijn
De dagen gaan voorbij
waarin de pijn zal moeten vervagen
maar helaas gaat dat niet
ik zal de pijn voor altijd bij me dragen
De hemel
De hemel is boos want hij dondert
de hemel is verdrietig want hij huilt
de hemel die schaamt zich dat kun je zien
aan de zon die zich achter een wolk verschuilt
De hemel leeft met ons mee
maar toch hebben we veel pijn
Omdat jij, lieve Marly
nog steeds hier had moeten zijn
Maar soms als de zon schijnt en de hemel straalt
lijkt het net dat hij wil zeggen
Dat we het verdriet weg moeten leggen
En de hemel verteld ons dan ook:
“Marly straalt en heeft geen pijn”
En dat ze tegen hem heeft gezegd
dat ze voor altijd bij ons zal zijn
Voor altijd bij ons.
Ik hoor nog steeds je stem
en ik zie nog steeds je ogen
Na al het harde vechten
ben je 9 juli weggevlogen
Met dit verlies hebben wij het zwaar
maar gelukkig weten we wel
Dat jij nu nooit meer pijn zult hebben
het ging alleen zo snel.
Onze beste vriendin
zo lief, en zo attent
Lieve Marly we zullen je missen
maar weten ook dat je voor altijd bij ons bent
Allemaal
We voelen allemaal hetzelfde
We voelen allemaal de pijn
We voelen allemaal het verdriet
Omdat Marly hier niet meer mag zijn.
De bloem
Allemaal mooie bloemen op een rij
het zijn er nu nog zeven
eerst waren ze met zijn achten
maar één steel heeft het begeven
De mooiste bloem die is geknakt
zij heeft de storm niet overwonnen
ze komt nu nooit meer terug bij ons
ze is aan een nieuwe reis begonnen
De zeven bloemen laat ze achter
helemaal alleen
maar voor ze ging beloofde ze iets:
“ik blijf altijd om jullie heen”
Hoe verder?
Ik ben helemaal kapot van binnen
waar moet ik de kracht vandaan halen om opnieuw te beginnen?
zonder jou kan ik niet verder gaan met leven
ik ben bang dat mijn benen het zullen begeven
En dat ik val en val en val…
In de oneindige diepte…
Steeds verder bij jou vandaan…
Lieve Marly, waarom ben jij degene die heen moest gaan?
Kom nou terug
Kom nou terug,
het is niet leuk meer.
Kom nou terug,
dit duurt te lang.
Kom nou terug,
ik heb je nodig.
Kom nou terug,
je maakt me bang.
Kom nou terug,
het spel is over.
Kom nou terug,
het spel is uit.
Kom nou terug,
ik kan je niet vinden.
Kom nou terug,
maak dan een geluid.
Kom nou terug,
ik haat verstoppertje.
Kom nou terug,
ik zie je niet meer.
Kom nou terug,
ik mis je zo.
Kom nou terug,
het doet zo’n zeer.
Waarom?
Ligt het aan mij? Ben ik stout geweest?
Heb ik iets gedaan wat van God niet mag?
Is het mij schuld? Komt het door mij?
Heb ik iets ergs gedaan wat iemand zag?
Komt het niet door mij? Maar waarom dan,
is er zoiets ergs gebeurt?
Is het niet mijn schuld? Maar waarom dan,
is het leven opeens zo zwart gekleurd?
Waarom moest het liefste meisje,
die ik kende, al 15 jaren.
Waarom moest zij de wereld verlaten
En kan ik nu alleen nog naar haar foto staren?
Waarom krijg ik maar geen antwoord?
of ligt het antwoord voor mijn neus?
Waarom heeft God dit gedaan?
of had Hij gewoon geen andere keus?
En waarom kan niemand,
Marly haar leven terug geven?
En waarom krijg ik het nare gevoel,
dat ik voor altijd zonder haar zal moeten leven…
De regenboog
Samen lopen wij over de regenboog
het is ons levenspad
Maar plotseling glee je uit
het was een beetje glad
Je gleed van het levenspad
weg uit het leven…
Nu moet ik me in mijn eentje,
naar het einde van de regenboog begeven
Want aan het einde, zo zegt de spreuk,
daar staat een pot met goud
En die pot, dat is de hemel,
en daar wachten de mensen waar je van houd
Dus jij bent nu een stukje goud
en die pot is waar jij wachten zal
Tot op de dag dat ik uit zal glijden
en je met blijdschap in de armen van.
Niet alleen
Een diepe gedachte in mijn hoofd,
het heeft mijn lichaam eventjes verdoofd.
Ik ben zo bang dat jij nu eenzaam bent,
dat je op een plek zit waar je niemand kent.
Wij hebben hier elkaar nog voor steun en verdriet,
maar wie jij daar hebt, dat weet ik dus niet.
Zijn er kinderen die ook te vroeg zijn gegaan,
om je te helpen met je nieuwe bestaan?
En je familie, die helpt je er vast doorheen,
ze stonden voor je klaar toen je uit ons leven verdween.
Maar in mijn gedachte blijf ik je zien zitten op een steen,
Ver weg van de aarde, op een open plek, helemaal alleen.
Dat beeld, het maakt me zo bang,
Het blijft me maar dwarszitten, het duurt veels te lang.
Maar plots word ik weggerukt uit mijn gedachte,
ik kijk op en ik lachte.
Want 2 witte vlindertjes vliegen om mij heen,
En ze maken mij duidelijk:
“Marly is daar echt niet alleen.”
Bang
Ik ben zo bang, voor alles om mij heen
Voor alles wat er uit mijn leven verdween
Ik ben zo bang voor wat er is gebeurd
Het heeft mijn leven zwart gekleurd.
Ik ben zo bang voor de tijd, die tikt maar door
Ik ben bang dat ik uit dit leven ontspoor
En de toekomst, die grijpt me bij de keel
Ik kan geen kant meer op, ik gil.
Ik ben bang dat ik nog iemand verliezen zal
en dat ik zal verdrinken in mijn tranendal
En waarom ik zo bang ben?
Ik denk dat ik het verdien.
Maar het allerbangste dat maakt me toch,
dat ik je mijn hele leven niet meer zal zien.
Vliegensvlug
vliegensvlug pakte iemand jou af van mij
vliegensvlug was onze tijd hier samen voorgoed voorbij
vliegensvlug werd deze mooie wereld een donker iets
vliegensvlug vertrok jij, naar het grote “niets”
en vliegensvlug ging de tijd, die wij hier samen doorbrachten
en elke dag gaan er vliegensvlug mooie herinneringen door mijn gedachte
De liefste vriendin
Marly, mijn vriendin, was een engeltje hier op aarde,
ik vertelde haar mijn geheimen, die zij heel erg goed bewaarde.
We hadden hele toekomstplannen, hadden lol en deelden verdriet,
maar dat viel in het water, toen zij deze aarde verliet.
We zeiden altijd: Wij zijn 1 en wij zijn niet te breken,
maar toch, is na bijna 16 jaar, onze tijd hier samen verstreken.
Maar ondanks het verdriet, wint de trots het in mijn hart,
omdat niet iedereen kan zeggen dat ze ook zo’n lieve vriendin hebben gehad.
Onderstaande foto is in december 2005 gemaakt op een gekke meiden avond
van Marly & Nadine. Het gedicht heeft Nadine geschreven tijdens Marly's
eerste ziekenhuis-opname, het stond dan ook bij Marly op het nachtkastje.
Nieuwe gedichten van Nadine [november 2005]
Mijn droom
Was het maar een droom?
Of streek jij voor de laatste keer naast mijn bedje neer.
En fluisterde je toen in mijn oor:
“Lieve Nadine, wees niet zo bang, ik ben bij je hoor.”
“Ik hou van je voor altijd, heb niet zoveel verdriet,
je blijft voor altijd mijn vriendin, vergeten zal ik je niet”
Je gaf me een kus op mijn wang en omhelsde mij,
en toen je mij weer los liet, was onze tijd samen voorgoed voorbij.
Langzaam verdween je, op weg naar het grote niets,
maar voordat je helemaal weg was, riep je nog snel iets:
“Ga door met leven, en ik weet het gaat je lukken.
Ik zit op je schouder, en ik help je,
om de goede appels van de boom af te plukken”
En toen schrok ik wakker, op het moment dat jij verdween,
hoopvol keek ik in mijn kamer, maar er was niemand om mij heen.
De toekomst
Kon mijn geest mijn lichaam maar voor eventjes verlaten,
zodat ik naar je toe kon gaan en met je kon praten.
En om even te gluren waar je nu bent,
ik ben zo nieuwsgierig, het is zo onbekend.
Ik wil je nog zoveel vertellen, maar dat gaat gewoon niet meer,
het dringt steeds meer tot me door, het doet zo’n zeer.
Paniekaanvallen, bijna iedere dag,
omdat ik dan weer een beeld uit de toekomst zag.
Welk beeld het ook is, erbij ben je er niet,
en ik verdrink steeds meer in mijn eigen verdriet.
Hoe kan ik nou een toekomst opbouwen zonder jou?
En gelukkig worden zonder mijn vriendin, met wie ik oud worden zou?
Maar ondanks alles ik ga het proberen,
om dit leven toch nog naar een goeie kant toe te keren.
Want ik weet, bij alles wat ik doe, jij staat aan mijn zij,
ook al kan ik je niet zien, je bent heel erg dicht bij mij.
Hulp
Het is zo hard, om niet meer tegen je te kunnen praten,
niet meer met je te kunnen lachen, of mijn gevoelens bij je uit te laten.
Ik zal je missen, mijn hele leven lang,
alleen aan de toekomst denk ik nog niet, dat maakt me veels te bang.
Maar ik weet dat jij me gaat helpen om iets in het leven te bereiken,
zodat ik later toch nog op een mooi leven terug kan kijken.
En dat ik toch nog een beetje trots kan zijn,
Op de jaren zonder Marly, de jaren met veel pijn.
Mijn beste vriendin
Altijd als ik niet lekker in mijn vel zat,
verdrietig was of een rotdag had,
Dan kwam je naar me toe en dan zei je tegen mij:
“Probeer niet zo verdrietig te zijn, maar wees een beetje blij.
Je bent mijn beste vriendin, ik hou van je, voor altijd,
je kunt altijd bij me terecht, ik wil je gewoon niet kwijt!”
Ik voelde me dan altijd beter, mijn dag kon niet meer stuk,
Marly was zo lief voor mij, ik was één en al geluk.
En nu mis ik Marly zo, degene bij wie ik altijd terecht kon als ik ergens mee zat,
Mijn liefste vriendin, degene die me altijd het (zelf)vertrouwen toe sprak.
Verdriet
Verdriet, om jou, omdat ik je mis.
Verdriet, omdat ik inzie, hoe triest het leven eigenlijk is.
Verdriet, omdat ik denk, dat ik niet meer verder kan.
Verdriet, om de toekomst, hij maakt me zo bang.
Verdriet, omdat ik bang ben, dat ik er alleen voor kom te staan.
Verdriet, omdat ik niet weet, hoe ik zonder jou verder moet gaan.
Verdriet, want mijn hart, heeft zoveel pijn.
Verdriet….. omdat ik gewoon bij je wil zijn…..
Een speciaal plekje
Ga nu maar, we laten je los,
daarboven is God die op je wacht.
Ook al moet je hier veel uit handen geven,
bij hem vind je weer nieuwe kracht.
Je zult weer stralen zoals vroeger,
en goed worden opgevangen door de rest.
Maar hier op aarde ging het gewoon niet meer,
je werd langzaam door je ziekte weggepest.
Maar lieve Marly, onthoud dit:
Ik zal altijd aan je denken,
je hebt een speciaal plekje in mijn hart,
dat is het enige wat ik je nog kan schenken.
Een helboel liefde
Zwaar werden de dagen, en lang duurde de nacht,
hoe moeilijk is het vechten bij het ontbreken van de kracht?
Je hebt je best gedaan, maar van je ziekte kon je niet winnen,
Ook al wilde je nog niet, je moest aan een nieuwe reis beginnen.
En ook al duurde het bestaan op aarde voor jou maar even,
In die mooie 15 jaren, heb je ons een heleboel liefde en vriendschap meegegeven.
Een traan
Een traan is iets bijzonders,
het toont emoties aan.
Een traan laat zien,
hoe graag ik naar je toe wil gaan.
Een traan geeft rust,
het is vriendelijk en zacht.
Een traan geeft aan,
hoeveel ik naar je smacht.
Maar een traan is ook vrolijk,
het maakt me soms blij.
Want een traan doet me denken,
aan de herinneringen heel diep in mij.
Verjaardag
Wat hadden we een plannen,
met zijn drieën 1 groot feest.
Voor onze 16e verjaardag,
was het maar zo geweest….
Maar nu, rond onze verjaardagen,
gaat het wat anders dan gepland.
Veel verdriet en weinig vrolijkheid,
omdat jij er niet meer bent….
Gedichten die Nadine in november 2007 gegeven heeft
Ik mis je
Het is al weer een half jaar geleden dat jij uit mijn leven verdween,
en ik wil wel verder gaan met leven maar waar moet ik dan heen?
Bij alles wat ik doe denk ik: wat zou Marly nu hebben gedaan?
en overal waar ik met mijn vriendinnen heen ga denk ik: jij zou nu ook zijn meegegaan.
Ik denk aan je, ik mis je, ik heb een medaillon om mijn nek.
Ik heb foto's overal, ik schrijf gedichten, maar toch heeft jou overlijden nog geen plek.
Nog steeds wil ik je bellen, nog steeds wil ik naar je toegaan,
maar ik weet, als ik bij je huis aanbel, dat jij niet achter de deur zal staan.
Het breekt me, het maakt me kapot, het doet gewoon zo pijn,
bij alles wat ik doe denk ik: jij had hier ook bij moeten zijn!
Maar ik heb nu wel gemerkt dat jij echt waakt over mij,
want al een paar keer in een droom stond je aan mijn zij.
"Nadine, ga nou eens goed slapen!" zei je iedere keer weer.
Ik probeer het echt, het spijt me lieve Marly, maar ik kan gewoon niet meer...
Pijn
Een jaar geleden, alweer een jaar, dat alle ellende begon,
een harde strijd tegen je ziekte die je uiteindelijk niet overwon.
Beetje bij beetje begon je lichaam op te geven,
en jij moest steeds meer van je leven inleveren.
En ik, ik had pijn, om jou zo te zien lijden,
om je elke keer weer voor je leven te zien strijden.
En stukje voor stukje stierf ook mijn hart af,
want ik kon niks voor je doen, ik voelde me laf.
En nu, nu is alles over, afgelopen, klaar,
maar het enige wat nooit over zal gaan, is jouw liefde, die ik veilig in mijn hart bewaar.
Één Jaar
4 Seizoenen, 12 maanden, 365 dagen,
alweer een jaar geleden, maar nog steeds duizenden vragen.
Een jaar geleden ging de storm liggen, was de strijd voorbij,
en nu nog steeds het ongeloof, staat nog niet alles op een rij.
Je bent alweer een jaar een herinnering, die nooit zal vervagen,
alleen de pijn die ik voel is zo moeilijk te verdragen.
Mijn hart sterft langzaam af, ik vreet me op van binnen,
het is gewoon zo moeilijk om weer helemaal opnieuw te beginnen.
Precies een jaar geleden, kwam het ongeloof, dat je echt was heengegaan,
en dat ik zonder jou, in het leven kwam te staan.
En nu, dus een jaar later, speelt het ongeloof nog steeds,
het leven zal nooit meer zo mooi worden, zoals het is geweest…
Terug naar begin
|